0
1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (No Ratings Yet)
Loading...
MissMister BeautyΠροϊόντα ομορφιάς

Caché (2005)

Κρυμμένος / Hidden: «…Το γεγονός ότι πολλοί θεωρούν τις ταινίες μου απαιτητικές μου ταιριάζει…όπως λέω και στους φοιτητές μου, πρέπει κανείς να στέκεται στο ύψος του θέματος που πραγματεύεται… », και πρώτο προφανές ερώτημα: τι πραγματεύεται τελικά η ταινία που απέσπασε το πολύτιμο βραβείο σκηνοθεσίας των Καννών 2005; Ο ιδιαίτερος και πλέον αρμόδιος Αυστριακός σκηνοθέτης σπεύδει να διευκρινίσει: «…το θέμα του Cache είναι το αίσθημα ενοχής που νιώθει όλος ο κόσμος, κυρίως εμείς, οι πλούσιοι Δυτικοί απέναντι στον Τρίτο Κόσμο, αλλά επίσης και η ενοχή των ατόμων απέναντι στα γεγονότα της ζωής τους. Τι κάνουμε μετά; Δεν είναι ένα ερώτημα επιλογής, ηθικής αλλά ευθύνης». Πιο συγκεκριμένα: ο «πλούσιος Δυτικός» Georges (Daniel Auteuil), επιτυχημένος τηλεπαρουσιαστής λογοτεχνικής εκπομπής, δέχεται μια σειρά από κασέτες-όπου βιντεοσκοπείται κρυφά η έξοδος του σπιτιού του- καθώς και ανησυχητικά, δυσνόητα σχέδια, χωρίς να μπορεί να φανταστεί τον αποστολέα. Σιγά σιγά, το περιεχόμενο των βιντεοκασετών γίνεται πιο προσωπικό, γεγονός που οδηγεί τον Georges στην υποψία ότι ο αποστολέας τον γνωρίζει από παλιά. Μια απειλή αρχίζει να βαραίνει τον ίδιο και την οικογένειά του αλλά η αστυνομία αρνείται να αναμειχθεί καθώς δεν πρόκειται για σαφή κίνδυνο.

Όσο για το ύψος των περιστάσεων, σκηνοθετώντας την τέταρτη κατά σειρά σε γαλλικό έδαφος ταινία, μοιάζει να ξαναβρίσκει τα γνώριμα αυστριακά εδάφη των Funny Games – Παραξενα Παιχνιδια. Με την συστηματική μύηση στον πιο εφιαλτικό τρόμο καταρίπτει με τον πιο έυκολο τρόπο τον ορισμό της σύγχρονης ασφάλειας. Η χωρίς εξήγηση οικογενειακή σφαγή των Παράξενων Παιχνιδιών είχε ήδη εισάγει την απειλή στον εσωτερικό χώρο της οικογενείας: οι δύο ξένοι εισβολείς φέρνουν μαζί τους με τον πλέον κυνικό τρόπο τον τρόμο. Στην περίπτωση του Cache, η ανθρώπινη παρουσία περιτεύει. Σταδιακά, χρησιμοποιώντας κάθε είδους εξωτερικό τρόπο επικοινωνίας -βιντεοκασέτες, σχέδια, ανώνυμα τηλέφωνα – ο σκηνοθέτης ακυρώνει την ιδέα του σπιτιού ως τελευταίο ασφαλές καταφύγιο.

Ξεκινώντας από το ήπιο και ευχάριστο κλίμα του intellectuel περιβάλλοντος των πρωταγωνιστών και τις σκηνές οικογενειακής ευτυχίας (όπου, για παράδειγμα, ο δωδεκάχρονος γιος κερδίσει σε τοπικούς αγώνες κολύμβησης), ο Michael Haneke προετοιμάζει το έδαφος και δεν αργεί να εντάξει τον θεατή στο παιχνίδι τρομοκρατίας. Ο κίνδυνος δεν βρίσκεται μόνο στις εικόνες βίας από το μακρινό Ιράκ, που κατακλύζουν την ακριβή επίπεδη οθόνη της τηλεόρασης. Σε ανύποπτο χρόνο, το πολυτελές παρισινό σαλόνι παύει να θυμίζει απόρθητο κάστρο και το χρηματικό διαβατήριο δεν αρκεί. Ο Georges, ένοχος ή όχι έχει ήδη πέσει στην καλοστημμένη σύγχρονη παγίδα. Χωρίς να έχει σημασία η σοβαρότητα του καλά κρυμμένου μυστικού από το παιδικό παρελθόν, κουβαλάει τη συλλογική ενοχή μιας κοινωνίας. Και η δική μας ενοχή; Το αινιγματικό τέλος αφήνει περιθώρια για πολλαπλές αναγνώσεις αλλά με κανένα τρόπο δεν δίνει την καθησυχαστική απάντηση που θα επιτρέψει στο θεατή να κρατήσει τις αποστάσεις.

Cache, μυστικά και ψέμματα, καλά κρυμμένη ενοχή με το Haneke να επιστρατεύει όλων των ειδών τα όπλα του δυτικού πολιτισμού. Όμως ούτε η κινηματογραφική φυγή είναι αρκετή. Η ταυτότητα του ανθρώπου πίσω από τη βιντεοκάμερα μένει κρυφή ενώ όταν ο Georges γίνεται μάρτυρας μιας φρικτής σκηνής σπεύδει μάταια να ξεχαστεί σε μια κινηματογραφική αίθουσα. Και αν ο θεατής της τελευταίας Michael Haneke ταινίας πιστεύει ότι η σκοτεινή αίθουσα προβολής θα του χαρίσει ακόμη ένα ανώδυνο ωραιοποιημένο ψέμμα, ο αυστριακής καταγωγής σκηνοθέτης έχει αποδείξει, με αποκορύφωμα ίσως την Δασκάλα του Πιάνου, ότι το σινεμά που τον αντιπροσωπεύει ψάχνει μάταια να αποκωδικοποιήσει τους σύγχρονους Άγνωστους Κωδικούς.

Comments

Αφήστε μια απάντηση