Η Λίλυ, η ηρωίδα της Μαύρης Σελήνης, περιπλανιέται σαν την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων μέσα σε μια περιοχή που γίνεται πόλεμος ανδρών-γυναικών, που κυκλοφορούν διάφορα περίεργα ζώα , σ’ ένα σπίτι που χτυπούν ξαφνικά ξυπνητήρια, ακούγονται περίεργοι ήχοι απ’ τον ασύρματο, βλέπει λες κι ονειρεύεται πράγματα και καταστάσεις φευγαλέες, μωρά παιδάκια που επιτίθενται σαν μεγάλοι αλλά και τραγουδούν σαν επαγγελματίες, μια παράξενη γριά γυναίκα που είναι πάντα στο κρεβάτι, επικοινωνεί μ’ άγνωστους μέσω του ασύρματου και τη βυζαίνουν για να φάει, μουσική που παίζει με τα πατήματά της πάνω στο πιάνο μια γάτα, πίνακες με κομμένα φτερά πουλιών που γίνονται πραγματικότητα …
Ο Malle προσπαθεί με τη Μαύρη Σελήνη να μπει βαθειά στο ασυνείδητο, όπως έχουν κάνει μια σειρά από άλλους σκηνοθέτες σαν τους Luis Bunuel, Jean Cocteau, Alejandro Jodorowsky, David Lynch, Jan Svankmayer, τους αδελφούς Quay κ.ά. Λένε ότι στην αστρολογία η Μαύρη Σελήνη είναι το σύμβολο της εποχής του χάους, για το πέρασμα σε κατακλυσμικές αλλαγές. Ο Malle έκανε αυτή την ταινία μέσα στην ταραγμένη δεκαετία των 1970, μερικά χρόνια μετά τον Μάη. Όπως σχεδόν σ’ όλες του τις ταινίες της περιόδου αυτής, η αθωότητα και η αμαρτία αλλάζουν σχήματα και ξαναπροβάλουν αδιάκοπα μέσα σ’ έναν κόσμο που αλλάζει.